Emotioneel incontinent, zo omschrijf ik mijzelf vaak. Ik huil snel en om veel verschillende dingen! Bij een zielige of een romantische film, als iets belangrijks niet lukt, wanneer ik boos ben, wanneer ik migraine heb, als ik oververmoeid ben... Ga zo maar door. Ik huil best veel!
Soms is dat heel erg vervelend. In de bioscoop bij een drama film bijvoorbeeld. Ik probeer altijd mijn tranen in te houden, omdat het nou niet echt leuk is als je als enige zit te huilen! Of als je heel hard zit te huilen...
Een echte tearjerker voor mij is bijvoorbeeld 'Komt een vrouw bij de dokter' of 'Bridget Jones' Diary'.
Bij bepaalde erge gebeurtenissen kan ik het ook echt niet droog houden. Begrafenissen zijn echt een hel. Ik jank de ogen uit mijn hoofd! Zelfs wanneer ik de overledene niet ken.
Ach, met emotie tonen heb ik in ieder geval geen probleem, maar zo nu en dan mogen die traantjes ook weleens wegblijven...
Huilen jullie ook zoveel als dat ik doe? Of huilen jullie zelden?
Sorry, het is vast niet grappig, maar iok moest toch glimlachen; 'emotioneel incontinent'. Bij deze sluit ik me aan als lotgenoot. En dan hebben we het niet over wat tranen, maar huilen met lange uithalen, vanuit je tenen. Soms heel lastig, maar ook heerlijk bevrijdend. Ik voel me daarna altijd stukken beter.
BeantwoordenVerwijderenVond het zelf ook wel een leuke term ;)
BeantwoordenVerwijderenIk vind het soms ook fijn om te huilen, lucht heel erg op idd!
groetjes DeeD