PERSONAL | STOP BODY SHAMING

Pesten is iets van alle tijden, helaas. Als mens schijnen wij bijna geprogrammeerd te zijn om elkaar niet te accepteren hoe wij zijn. Iedereen is wel een keer in zijn of haar leven ergens om gepest. Misschien heb je een bril, droeg je een beugel, had je geen toffe kleding aan... Uiterlijkheden die buiten de door de maatschappij opgelegde norm vallen zijn raar en er zijn mensen die de behoefte voelen om dit te benoemen. Maar waarom is dan mijn vraag? Om eerlijk te zijn heb ik ook weleens mensen beoordeeld en misschien zelfs veroordeeld op hun uiterlijk. Wanneer ik mezelf daarop betrap schaam ik me. Ik schaam me dat ik mijn oordeel over een persoon laat lijden door wat ik zie. Ze zeggen weleens, 'Don't judge a book by it's cover', maar waarom doe ik dat dan? Waarom doen wij dat?

Ik vertel graag mijn verhaal over hoe ik te maken heb en heb gehad met body shaming.



Sinds mijn vijfde/zesde heb ik al problemen met mijn gewicht. Als klein kind had ik ondergewicht, maar toen ik een jaar of vijf was begon dat te veranderen en ben ik in korte tijd steeds zwaarder geworden. En zoals je al bijna kunt verwachten, werd ik gepest op school. Ik was 'die dikke', 'dikzak' en er zijn vast nog veel meer dingen naar mij geroepen die ik verdrongen heb. Er is een tijd geweest dat ik huilend naar school ging en ook weer huilend thuis kwam. Het is denk ik die periode dat mijn gevoel over school verziekt heeft. De directie en de docenten van mijn basisschool deden niets aan het gepest. Het pesten werd pas minder toen ik zelf dominanter werd, een grote mond kreeg en soms zelfs die pesters op het schoolplein sloeg. Eigenlijk ging ik gewoon terug pesten. En hoe naar dat ook is, het pesten zwakte af en de kinderen in mijn klas en andere kinderen op mijn school begonnen mij met rust te laten.

Op mijn twaalfde ging ik naar de middelbare school en ik was bang voor de reacties die ik daar zou krijgen op mijn figuur. Op een paar opmerkingen hier en daar, ben ik eigenlijk nooit echt gepest op de middelbare school. Geen enkele school waar ik na de middelbare school op heb gezeten eigenlijk. Natuurlijk zag ik kinderen weleens kijken en kreeg ik echt weleens de welbekende 'dikzak' naar mijn hoofd geslingerd. Zo erg zoals het op de basisschool was, is het gelukkig nooit meer geworden. Terwijl ik juist op de middelbare school nog veel zwaarder ben geworden. In ongeveer twee a drie jaar tijd ben ik tientallen, ja echt tientallen, kilo's aangekomen. Het werd steeds moeilijker om kleding te kopen, want veel kleding paste ik niet. Ik moest zelfs naar speciale afdelingen in winkels om kleding te kopen dat wel paste. Ondanks dat ik het wel leuk vond op school, denk ik dat ik mij nooit echt gelukkig heb gevoeld. Als ik op die tijd terug kijk, kan ik mij het gevoel van geluk niet herinneren. Ik schaamde mij voor mijn lichaam, mijn eetgedrag en voor wie ik was. Nooit heb ik me echt mezelf gevoeld. Je bent als puber al heel erg gevoelig, onzeker en weet je niet waar je thuis hoort. Ik vergeleek mezelf met die mooie slanke meisjes uit de klas en daar leek ik niet op. Door de maatschappelijke norm dat slank mooi is, voelde ik me lelijk. Hoe leuk, aardig en slim ik misschien ook was, mooi vond ik mezelf niet. Van de periode waarin ik het meeste gewicht ben aangekomen, weet ik ook niet zoveel meer. Omdat ik zo walgde van mezelf, heb ik dat hele schooljaar verdrongen en weet ik bijna niets meer! Aandacht van jongens kreeg ik in die periode al helemaal niet. Alle jongens die ik leuk vond, waren er heel duidelijk in dat ze niets van mij moesten hebben. Ook al werd ik dus niet heel erg gepest in die tijd, aan body shaming werd er echt wel degelijk gedaan. Ik viel met mijn lichaam buiten de norm, dus ik werd niet zo behandeld als de mooi slanke meisjes die op school rondliepen.

In de jaren die na de middelbare school volgden heb ik veel geschommeld met mijn gewicht, maar meer dan zes tot acht kilo ging er nooit af en het kwam er altijd weer dubbel zo hard aan. Hoewel ik met mijn grote mond altijd verkondig dat ik niet zoveel moeite heb met mijn gewicht, is natuurlijk het tegenovergestelde waar. Dit lichaam is niet wie ik ben, maar ik schijn er niet zo goed vanaf te komen. Dit lichaam waar ik in zit is slechts een omhulsel. Ik, de mens in dit extra grote lichaam, is net zoals jij, maar dat zie je niet. Van de mens in dit grote lichaam ben ik inmiddels gaan houden, maar ik ben bezig om ook van dit lichaam te gaan houden. Er zijn momenten in het jaar dat ik meer moeite met mezelf heb dan op andere momenten. De zomer is een goed voorbeeld. Als persoon met extra gewicht is de zomer al niet fijn, want je hebt het door je gewicht al super warm en dus draag je het liefst zo min mogelijk. Maar hoe minder je draagt, hoe meer er zichtbaar is van jouw extra grote lichaam. Dat is bijna vragen om nagekeken en nageroepen te worden.

Op straat werd en word ik nog weleens nageroepen door een groepje gasten dat het blijkbaar zeer nodig vindt om een mening over mijn gewicht te hebben. Soms kan ik dit beter hebben dan andere keren. Inmiddels loop ik altijd met muziek in mijn oren en hoor ik het niet meer, maar ik zie ze wel. Ik zie ze staren en ik zie ze opmerkingen maken. Er zijn momenten dat ik op ze af wil stappen om te vragen om het nog even in mijn gezicht te herhalen. Herhaal even wat je zo nodig vond om en publiek te verkondigen, maar dan tel ik weer tot tien en loop ik verder. Ik wil mezelf niet verlagen tot het niveau van deze body shamers. Laat mij, laat andere zware mensen en weet je wat, laat iedereen gewoon lekker met rust! Wat geeft iemand het recht om een mens te veroordelen om zijn of haar uiterlijk?

STOP BODY SHAMING

Wat ik duidelijk wil maken met dit lange verhaal is het volgende. Zoals je gelezen hebt, hebben de opmerkingen die ik ruim 20 jaar geleden als kind naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen, een grote invloed op mijn zelfbeeld gehad. Die opmerkingen hebben invloed gehad op mij als persoon en hebben mijn persoonlijkheid beïnvloed! De zelfverzekerdheid, de liefde voor mezelf en de plezier die ik had in het leven, werden door woorden de grond ingeboord. Misschien waren het wel jouw woorden! Jij ja, wie weet ben jij wel een persoon in mijn leven geweest die een nare opmerking over mijn gewicht heeft gemaakt. Jij bent hierdoor verantwoordelijk geweest voor het afpakken van een stukje geluk en een stukje zelfvertrouwen. Door de jaren heen heb ik mezelf leren accepteren, langzaam ben ik weer van mezelf gaan houden en toch kan soms een enkele vervelende opmerking dat weer compleet verzieken.

Denk alsjeblieft na over de woorden die je uitspreekt. Denk de volgende keer dat je iemand nastaart even goed na wat je aan het doen bent. Het lijkt voor jou misschien niks en het lijkt voor jou onschuldig, maar voor de mens, jouw medemens, in kwestie is het niet onschuldig. Voor die persoon is het waarschijnlijk al de zoveelste keer die dag en al zeker niet de eerste keer in zijn of haar leven dat ze een opmerking naar hun hoofd krijgen. Accepteer jouw medemens alsjeblieft. Accepteer een mens om wie hij of zij is, niet om het lichaam dat hij of zij met zich meedraagt. Je hoeft geen goede vrienden met elkaar te worden, maar laat iedereen in hun waarde. Jouw 'mening', jouw opmerking en jouw woorden kunnen de grootste invloed hebben op een mens. Pas daar dus mee op!

Stop met body shaming, stop met pesten!

Liefs,
Deborah